Podczas terapii dysleksji szczególną rolę przykłada się do rozpoznania przyczyny popełnianych błędów w wymowie, zapisie i czytaniu. Od tego zależy podejście do terapii oraz wybór stymulowanych funkcji. Jeśli dziecko robi przestawki np. mówi „czelokada” zamiast „czekolada”, trzeba ćwiczyć sekwencje, kolejność elementów od lewej do prawej, bo pacjent wykazuje zaburzenia przetwarzana lewepółkulowego.

Jeśli objawem dysleksji są błędy ortograficzne typu „ktury”, należy doskonalić pamięć wzrokowa, bo to ona odpowiada za prawidłowe zapamiętanie wyrazu. Jeśli pacjent wykazuje zaburzenia fonetyczno-fonologiczne, trzeba ćwiczyć słuch fonemowy, który odpowiada za prawidłowe realizacje typu „likwidacja” (dzieci z dysleksją zapisuje „likfidacja”). Terapia dziecka z dysleksją obejmuje nie tylko budowanie poprawnej artykulacji, która jest często zaburzona w tym wypadku, ale również rozumienie poleceń w mowie i piśmie.

Istotnym punktem terapii jest doskonalenie czytania i pisania, które to umiejętności nastręczają dyslektykom trudności – odwracają literki, mylą „p” z „b”, „d” z „b”, zgadują czytane wyrazy, zamieniają sylaby i głoski, co wiąże się z wolnym tempem czytania, wolniejszym nabywaniem słownictwa oraz niewłaściwym rozumieniem przeczytanych tekstów. Nierzadko dziecko dyslektyczne ma skrzyżowaną lateralizację np. dominuje prawe oko – lewe ucho.

Dysleksja często wiąże się w lewousznością, co powoduje, że komunikaty przekazywane w szumie lub hałasie, są dla dziecka niezrozumiałe. Wszystko to ma wpływ na przebieg terapii oraz dobór metod pracy logopedy. Ogromną rolę w terapii dysleksji, również towarzyszących jej zaburzeń artykulacji, jest czytanie. Dlatego dzieciaki podczas zajęć uczą się czytać najwcześniej jak to możliwe, wykorzystuję do tego sekwencyjno-symultaniczną metodę czytania. Starsza młodzież z dysleksją również jest symulowana przez czytanie. Dla lepszego rozumienia tekstu pisanego korzystamy z czcionki bezszeryfowej.